Chebika, Tamaghza, Tozeur, Douz, Matmata

Om 06.45u wachten de jeeps ons op. We gaan naar de bergen en naderen Algerije, de grens ligt op 1 km.  Het hoogste punt is 916 m. We rijden door kilometers woestijn. Plots doemt Chebika op, een oase prachtig gelegen nabij het Atlasgebergte. Lang geleden stroomde de Middellandse zee daar en er zijn nog fossielen gevonden met afdrukken van o.a. zeesterren. We dalen af en worden getroffen door het ondefinieerbaar blauw van een sprookjesachtige lagune, omringd door bergen en palmbomen.  Hierna rijden we 5 km verder naar de waterval van Tamaghza. In de winter stroomt de rivier van Algerije Tunesië binnen en sleurt alles mee wat op haar weg komt. Het rivierpeil kan meters stijgen. Overal worden er zandkristallen verkocht aan de kraampjes. Zandkristallen vormen zich op een diepte van 7 a 10 m gedurende 10.000 jaren en meer. 

Bezoek aan Tozeur, een stad én de grootste oase van het land met zijn Palmeria waar honderdduizenden dadelpalmen groeien. In de schaduw van de palmen groeien granaatappels, sinaasappels, bananen, groenten maar ook rozen en jasmijn. De beste kwaliteit van dadels is volledig bestemd voor de export, niet te koop in Tunesië! Op de markt van Tozeur Is het een drukte van jewelste! De brommertjes maken niet alleen véél lawaai maar verpesten ook de lucht! De marktkramers bieden luidkeels hun waren aan! Na Tozeur gaat het richting zoutmeer, het grootste van Afrika, gelegen tussen de golf van Habes, de Middellandse zeekusten en Algerije. Het regent hier nauwelijks eenmaal per jaar. Langzaam aan openbaart zich de zoutvlakte, een wit sneeuwlandschap! zover het oog reiken kan! Als het regent komt het zout naar boven en wordt het helemaal wit. Anders heeft het een lichtbruine kleur. In de dorpen rondom het zoutmeer bevinden zich gebouwen met afkoelingssystemen om het water van de talrijke warmwaterbronnen af te koelen. Het gekoelde wateroverlast wordt gebruikt om de dadelbomen te besproeien. We rijden voorbij dorpjes met half afgewerkte huizen, schamele woningen, zanderige wegen, hopen stenen, moskeeën en terrasjes uitsluitend bevolkt met koffie slurpende of rondhangende mannen ... van de vrouwen geen spoor! Overal ligt huisvuil en plastic verspreid. We zijn in Noord-Afrika, zoveel is duidelijk! Wat een contrast met de Scandinavische landen!! Toch drie gesluierde vrouwen gezien, aan een bushalte of beter gezegd afdak. De karkassen van schapen hangen in de zon te drogen, m.a.w. dit is een beenhouwerij. De GSM heeft hier ook al zijn intrede gedaan maar toch in mindere mate dan bij ons. We rijden de stad Douz binnen, de poort van de Sahara van Noord-Afrika, de grootste ter wereld. Hier eindigt de asfaltweg en begint de zandweg. 

In Tunesië zijn er enkel dromedarissen, geen kamelen. Ze kunnen tot 200 kg dragen en 200 km lopen. Kunnen 1 week zonder eten blijven en tot 40 dagen zonder drinken. Het eten wordt in vet omgezet en in de bult opgeslagen. De bult kan 20 kg opslaan. Elke kilo vet geeft tot 20 liter water. Ze worden de schepen van de woestijn genoemd. Daarna volgt de tocht met de dromedarissen in de Sahara, een leuke belevenis! Aan de linkerkant van de Sahara ligt Libië en rechts ervan Algerije.

Om 16u vertrekken we richting Matmata waar we in een Berberhotel overnachten, d.w.z. dat de verblijven zich onder de grond bevinden. De weg naar het hotel loopt door de woestijn en is regelmatig onderbroken en moeten we over een zandweg vol kuilen. Gelukkig hebben we een voorzichtige chauffeur. We rijden echt door no-man's-land, buiten een paar dromedarissen niets te bespeuren.

Randinfo: er bestaan 5 soorten woestijnen, waarvan we er al 3 gezien hebben: zoutmeren, zandwoestijnen en nu steenwoestijnen, waar schorpioenen en slangen leven. 

We naderen Matmata en rijden door een maanlandschap, heel bevreemdend. Het Berberhotel doet me denken aan Allibaba en de zeven rovers. De kamers hebben geen ramen. Het is donker ondertussen, dus het maakt niet uit.